Trail by the Sea 2013 - Short Distance 20 km

Vanaf vrijdagavond verbleven we reeds voor de derde maal in Burgh-Haamstede en kon ik zaterdagochtend ter plaatse al genieten van de heerlijke boslucht tijdens een losloopje van om en bij de acht kilometer.

Vooraleer ik zondagochtend naar Westenschouwen vertrok nog even een praatje gemaakt met onze "buurman" uit Breda die in het huisje naast ons verbleef en blijkbaar nieuwsgierig was waarom ik in volledige RoT-uitrusting in de auto stapte. Hij ging ook die richting uit om op het strand te gaan wandelen.
 

Iets na twaalven werd ik door de overige leden van het gezin "gedropt" aan de rotonde in Westenschouwen waarna ze verder reden richting Deltapark Neeltje Jans. Het was daar ondertussen behoorlijk druk maar toch vond ik al snel teamgenoten Thierry, Ali, Ruth en dreamteamer Esther. Na wat bijgekletst en foto's genomen te hebben, klonk om tien voor één door de speakers dat we naar de startboog moesten gaan. Elkaar nog succes gewenst en starten maar!
 

Iedereen liep de eerste meters op een rustig tempo en plots hoorde ik links van me tussen de toeschouwers "Komaan meneer de Belg!" en zag ik tot mijn grote verbazing onze buurman uit Breda supporteren! Samen met Ruth liep ik richting strand. Thierry, Ali en Esther waren ondertussen al uit het zicht verdwenen. Ruth nam nog een mooie foto van me op het strand en toen we terug richting duinen liepen raakte ik haar kwijt in de file op het smalle duinenpad.

Het parcours dat eigenlijk een deel was van de grote Trail by the Sea (in februari) kende ik nog tamelijk goed, gelukkig bij deze afstand met minder strand. Ik besloot al snel van niet voluit te gaan en er een lange trainingsduurloop van te maken met als doel binnen de drie uur proberen te finishen.

De bosgedeeltes waren prima, maar toen ik de grotere duinstroken bereikte, werd het me weer duidelijk waarom ik veel liever in de Ardennen loop: in dat diepe duinenzand verspeel je enorm veel energie... Na de drankpost op zes kilometer passeerde ik de snellere lopers die vanuit de tegenovergestelde richting kwamen aangehold. Terwijl ik lette op het plaatsen van mijn voeten in het mulle zand, moest ik ook nog oppassen om niet op een onverwachte tegenligger te knallen! Hopelijk gaat de organisatie hier rekening mee houden voor de editie van 2014, want dit was op de smalle stukken toch af en toe riskant.

Rond kilometer 10 voelde ik plots pijn/wrijving onderaan mijn rechterhiel. Het werd zelfs zo lastig dat ik moeite had met verder lopen. Mijn loopschoen iets losser gemaakt, mijn sok terug goed getrokken en het probleem was gelukkig opgelost. De kilometers bleven zich opstapelen en het lopen ging nog tamelijk goed, de beklimmingen in het bos en de duinen deed ik met een stevige stap, maar ik bleef wel constant in beweging.

Na het bordje met 19 kilometer gebeurde er iets wat voor bijna elke loper/loopster een nachtmerrie is: ik vond geen pijlen en/of roodwitte linten meer! Het stille bos werd opgeschrikt door een tamelijk luide "MILJAARDE" in het Antwerps. Had ik iets gemist? Terwijl ik terugkeerde, kwam ik de overige leden van de achterhoede tegen - twee dames die ook het noorden euh de pijlen kwijt waren - samen liepen we naar iemand van de organisatie. Bleek dat ze alles al aan het opruimen waren en er niet meer op rekenden dat er nog lopers achter waren! Hallo organisatie, een beetje meer respect graag voor de achterhoede in toekomstige edities, want nu werden we daar in die laatste kilometer een beetje aan ons lot overgelaten...

 

Binnen de drie uur ging ik niet meer halen en door deze lichte boosheid had ik nog voldoende pit en kracht in de benen om beide dames voor te blijven en liep ik over de finish in drie uur en vijf minuten. Als die pijlen/linten er nog hadden gehangen, had ik het zeker gehaald. Op dat ogenblik is het niet fijn, maar terwijl ik terug naar ons weekendhuisje twee kilometer verderop (uit)wandelde, was de boze gedachte al gesmolten als sneeuw voor de zon en snakte ik naar een verfrissende douche. Onderweg stopten Thierry en Ali nog met de wagen en na een kort praatje reden ze huiswaarts en sloeg ik af richting Burgh-Haamstede. Het was een prettig weerzien met dreamteamer Esther en het RoT-team was goed vertegenwoordigd daar in Zeeland!



Met dank aan Esther, Thierry en Ruth voor de mooie foto's



Busy Runner

In tussentijd is er weer heel wat veranderd sinds mijn laatste post.

Dankzij Running.be magazine kreeg ik begin februari de kans om drie paar loopschoenen te testen. Mijn bevindingen en opmerkingen over de Saucony Progrid Guide 6, de Saucony Progrid Echelon 3 en de Nike LunarEclipse+ 3 diende ik na de test in een verslag te gieten en door te mailen naar de redactie. Voor het resultaat is het nog even wachten op het eerstkomende nummer.

Via Facebook kreeg ik van Michael Desmet de vraag of ik lid wou worden van het  Running-on-trails team dat hij destijds met broer Thierry had opgericht. Met Ruth Bosmans, David Ceulemans, Annemie Dullaert en mezelf erbij telt het team momenteel zes leden. Vanaf nu zullen mijn trailgerelateerde posts op de website en/of Facebookpagina gepubliceerd worden.

Aanvankelijk nog aan het twijfelen om Mutant Runner stop te zetten en alleen nog maar te posten op Running-on-trails, tot ik vandaag via Facebook nog een ander doel ontdekte: Het "Be a hero for one day"-project van Marathonman Stefaan Engels. Ingeschreven en mijn aanvraag werd goedgekeurd - ik dien nog wel te betalen - zodat ik op zaterdag om 11u op 14 december 2013 mijn persoonlijke marathon zal lopen langs de Watersportbaan Gent. Over dit doel en looptrainingen/-wedstrijden "on the road" zal er in Mutant Runner vaak gepost worden.

Dus tot hiertoe hebben we:

• Running-on-trails website en Facebookpagina
• Belangrijkste trailrun van 2013 midden augustus = Trail des Fantômes 50 km
• Medebeheerder van de Facebookgroep Traillopers/loopster
• Na de Antwerp 10 Miles word ik lid van Loopclub 365
• "Be a hero for one day"-project met als sluitstuk een marathon op 14 december

Busy, maar met veel plezier!

Check alvast deze links:

www.running-on-trails-be

http://www.be-a-hero.be/

http://www.marathonman365.be/

POC werd DNF

Piece Of Cake werd Did Not Finish...

Afgelopen zaterdagochtend vertrokken Ruth en ik rond tien uur met de auto richting Kluisbergen voor de allereerste editie van de Aragas Trailrun. Achttien kilometer lopen, best te doen en ik bezag het als training.

Na dik anderhalf uur rijden bereikten we Kluisbergen, haalden we onze nummers op aan de inschrijving en maakte ik voor het eerst "live" kennis met enkele Facebook-runners. Ook was het een leuk weerzien met dreamteamer Kathy, haar zus Heidi, Andy en zijn teammaten.

De trailrun ging van start om half twee in plaats van één uur en met een grote groep lotgenoten vertrokken we op avontuur. Deze keer niet te hard van stapel in het begin, zodat de ademhaling na een tweetal kilometer in het ideale ritme kwam. Achttien kilometer op dit tempo, no problemo!

Rond kilometer vier liep het plots mis: in mijn hoofd wou ik doorlopen, maar de benen weigerden dienst. Ik begon me slecht te voelen, kreeg mijn ademhaling niet meer onder controle en ging regelmatig stappen. Daarbovenop hoorde ik achter me de "bezem-mountainbike" remmen en vertrekken en kwam stilaan het besef dat nummer 117 - met nog 2 identieke ronden voor de boeg - niet ging finishen.

Terug aan het startpunt gekomen, stopte ik na 6 kilometer. De fut was compleet verdwenen en verder blijven lopen zou misschien meer slecht dan goed gedaan hebben. Bovendien had ik absoluut geen zin om die twee ronden al strompelend af te werken met constant die fiets op mijn hielen.

Beetje pech gehad of gewoon niet genoeg kilometers in de benen. Misschien een klein beetje ziek wie weet? Gelukkig heb ik nog veel lopers/loopsters tevreden zien finishen op dit prachtige parcours.

En die DNF? Bwah, de wereld is niet vergaan (misschien op 21/12/12), dus op naar de volgende!

P.S.: bleek ik toch nog tweede te zijn geworden op de 12 kilometer aan een topsnelheid van 15,65 km/u, vermeld in de uitslagen online en in de krant! Gisteren een mailtje met wat uitleg naar de organisatie gestuurd. Eerlijk duurt het langst.

Trail in Tweeduizend Dertien

Aanstaande zaterdag nog de Bear Trail 14 kilometer meelopen en dan is het bij mij wat wedstrijden voor 2012 betreft afgelopen.

Ondertussen al een beetje nagedacht over volgend jaar. Nog niet ingeschreven, maar wel al voor Bouillon in april en La Roche in augustus een hotel geboekt (want daar moet je echt wel snel bij zijn de laatste tijd!)

Koning van Spanje 2012 : (af en toe) glijden in Gulpen

Met droog weer vertrok ik zondagochtend richting Nederlands Limburg, helaas ter hoogte van Luik begon het te regenen en het hield niet meer op.

Aangekomen in Gulpen merkte ik dat er al flink wat bedrijvigheid heerste rond de start. De wagen geparkeerd op het grasveld vlakbij met de hoop - indien het zou blijven verder regenen - dat ik naderhand nog uit dat veld kon wegrijden.

Na het afhalen van mijn startnummer en t-shirt, kleedde ik me om en wandelde wat rond op zoek naar bekende (FB-)gezichten. Na een korte babbel met Martine Hofstede, tijd voor een telefoontje naar Andy Janssens. Hij zou samen met dreamteamer Kathy en nog twee vrienden Dirk en Wim de 30,6 km voor zijn rekening nemen. Bleek dat ze ter hoogte van  de start/finish geparkeerd stonden.

Om 11 uur vertrokken we met een tamelijk grote groep op avontuur! Dankzij de regen van de afgelopen dagen was het ook hier - net als enkele weken geleden in Bouillon - opletten om niet door de modder te schuiven. Het viel me weer op net zoals tijdens de Bouillonnante dat mijn XT Wings uitstekende loopschoenen zijn voor droge trails maar van zo gauw het glibberig wordt ze minder "presteren".

Onderweg blij dat ik voor de korte afstand had gekozen, het hoeven niet altijd lange edities te zijn en zo kon er eens doorgelopen worden in plaats van afgewogen en/of gedoseerd. Gezien ik mijn handheld bottle mee had, probeerde ik niet al te veel tijd te verliezen aan de drankpost : een handvol winegums en een bekertje water waren voldoende.

Na 1u27m36s (nettotijd) liep ik over de finishmat, nam een grote alcoholvrije pint in ontvangst, deed een greep in het bord zoute chips en at drie stukken heerlijke vlaai als middageten. Nog even tijd voor een korte babbel met Bjorn Paree en ondertussen finishten er toch nog wat lopers achter mij, dus zeer tevreden.

Terwijl ik aan de wagen mijn natte kleren inruilde voor droge exemplaren, zag ik in de verte de laatste loper van de korte trail arriveren. De wei was gelukkig niet al te drassig geworden zodat mijn autootje na een klein beetje schuifwerk toch veilig weg geraakte.

Een heel dikke proficiat aan MST voor deze mooie trailrun en de knappe organisatie. Eerlijk gezegd had ik niet anders verwacht!

 In 2013 - als de agenda het toelaat - zeer zeker opnieuw.

La Bouillonnante 2012 : verboden met modder te gooien

Het regende nog steeds toen ik op zaterdag 12 april om half 7 de gordijnen van mijn hotelkamer opentrok. De straten van Bouillon lagen er op dat vroege uur nog compleet verlaten bij. Na een verkwikkende douche, een bescheiden ontbijt en snelle hotel-checkout vertrok ik in complete loopuitrusting richting burcht. 

Gelukkig had ik de avond ervoor mijn startnummer al opgepikt want er heerste rond half negen al een gezellige drukte aan de inschrijvingstent. Ik vond al snel dreamteamlid Kathy en haar partner Andy. Kathy zou de 19 kilometer voor haar rekening nemen, Andy en ik de 24. Op het binnenplein stonden Michael en Thierry te wachten.

Na de korte briefing vertrokken we om kwart na 9 door de tunnel richting start. Hier en daar viel er nog een druppel, maar het regende gelukkig niet meer hard. Na ongeveer 2 kilometer langs de Semois hielden we halt aan de voet van de eerste heuvel. Omdat iedereen stevig doorwandelen verkoos boven zich kapot lopen op deze beklimming was het even gezellig aanschuiven. Hoewel we hadden afgesproken om samen te blijven lopen tot de eerste bevoorradingspost, verloor ik Andy na enkele kilometers al uit het oog. Door een beetje te snel van start te zijn gegaan, kon ik nu even gas terugnemen wat ideaal bleek gezien de afstand die ik nog voor de boeg had.

Al snel werd duidelijk dat er met de Bouillonnante niet te spotten viel en helemaal zeker niet dankzij de aanhoudende regen van de afgelopen dagen. Glibberige rotsen, pittige beklimmingen en modderige afdalingen zorgden er voor dat het serieus technisch werd en je constant gefocust diende te blijven. Ook het weer zorgde voor de nodige afwisseling: het ene moment zon, het andere moment regen (met af en toe in de verte het gerommel van de donder) tot zelfs hagel!

Op kilometer 12 de eerste bevoorradingspost. Gezien ik nog voldoende water in mijn rugzak en voldoende sportdrank in mijn bidon had, greep ik snel een handvol zoute koekjes en twee plakken peperkoek. Veters van mijn XT Wings wat aanspannen en dan de brug over richting "The Wall". De benaming voor deze beklimming bleek goed gekozen: bijna 700 meter lang met ongeveer 200 hoogtemeters. Af en toe had ik het gevoel van loodrecht naar boven te klimmen omdat de beentjes behoorlijk "in brand" stonden.

Aan de ladders was het aanschuiven waardoor wel wat tijd verloren werd, maar hey ik liep mee voor de uitdaging (en de fun) dus daaraan zwaar tillen hoefde niet en kon er ondertussen wat gerecupereerd worden. Op een redelijk vlak maar modderig stuk viel mijn focus even weg en gleed ik onderuit. Het leek een tamelijk harde smak maar gelukkig wist ik mijn val toch enigszins af te remmen met als resultaat een pijnlijke elleboog met wat vel eraf. Geen tijd om daarover te piekeren, on with the show!

Op kilometer 18 de tweede bevoorradingspost. Mijn bidon was zo goed als leeg en ik vulde hem half met water en half met Aquarius. Na een minuutje pauze de trappen naar beneden met de laatste kilometers voor de boeg. Het einde begon in zicht te komen, want tussen de bomen hoorde en zag ik Bouillon. Maar wat toen volgde, bleek voor mij de moeilijkste afdaling te zijn van de ganse 24 kilometer. Al schuivend over de modderige ondergrond verplaatste ik me van de ene naar de andere boom terwijl de eerste deelnemers van de 50 kilometer me Kilian Jornet-gewijs voorbij sprongen/gleden/liepen als rasechte berggeiten/-bokken. Prachtig om te zien! Beleefdheidshalve deed ik een stapje opzij en wachtte tot ze voorbij waren (telkens met een "merci"). Na nog een tweetal keer op mijn achterwerk te hebben geschoven bereikte ik de brug over de Semois.

Terug op het asfalt kwam ik al snel aan de trappen richting stulpje van Godfried. Nog een laatste krachtinspanning onder aanmoediging van de omstaanders langs het parcours en ik liep de tent binnen in 5u32m51s. Moe maar tevreden (en ditmaal geen rode lantaarn!) vond ik Kathy en Andy terug die ondertussen al in hun hotel waren gaan douchen. Lang kon ik helaas niet blijven want ik zou onmiddellijk na de trailrun richting huiswaarts keren. Ik zag wel een beetje op tegen de lange autorit richting thuis maar alles verliep zeer vlotjes. Zondagmiddag liep ik de Short Run 5 kilometer mee in Antwerpen en tot mijn verbazing deden de beentjes het nog heel goed.

Volgend jaar opnieuw naar Bouillon? Reken maar van yes, want zo'n avontuur wil ik niet meer missen!

Trailrun by the Sea - 1st edition

Vrijdagavond parkeerde ik de wagen voor ons vakantiehuisje in Burgh-Haamstede. Een weekendje Zeeland met als afsluiter een 35 kilometerlange trailrun op zondag. Via Facebook en sms afgesproken met "dreamteamer" Esther. Zondagochtend vonden we elkaar rond kwart voor tien in Strandpark "De Zeeuwse Kust". Ondertussen was het al aardig druk geworden daar in Renesse.

Om kwart voor elf werd aan de deelnemers gevraagd buiten te verzamelen voor een gezamenlijk vertrek richting strand waar het startsein zou gegeven worden. Na het aftellen kwam de massa sportievelingen in beweging en al gauw zochten we het hardere zand op, kwestie van een beetje energie te sparen.

Na enkele kilometers op het strand werden we omhoog de duinen ingestuurd en dit herhaalde zich een aantal keren: duinen uit, strand op en terug duinen in. Tot dan liepen Esther en ik samen maar wegens mijn dringende plaspauze was ik haar al snel uit het oog verloren. Het lopen in het mulle zand begon door te wegen en eenmaal in het bos begon ik de eerste tekenen van vermoeidheid al te voelen.

In het bos voelden mijn XT Wings door het zandgeworstel alsof ze een maat te klein waren geworden. Even aan de kant, loopschoenen uit, zand eruit schudden en probleem opgelost. De boswachterij Westerschouwen vond ik het mooiste stuk van deze trail met hier en daar avontuurlijke beklimmingen en uitstekende single tracks.

Op ongeveer kilometer 23 liet mijn lichaam - maar mijn geest gelukkig niet - het afweten en met nog 12 kilometer voor de boeg besefte ik dat het hard ging worden. Af en toe een minuutje stevig doorwandelen, drinken of iets eten en er kon opnieuw gelopen worden. Ondertussen kreeg ik gezelschap van iemand van de organisatie op de fiets en kwam het besef dat ik waarschijnlijk de laatste loper in deze wedstrijd zou zijn. Geen drama, het belangrijkste was om binnen de tijdslimiet van vijf uur te finishen. Op kilometer 25 snel door de waterplas en na 2 kilometer waren mijn Salomons zo goed als droog. Dankzij de fiets-begeleiding en de aanmoedigende vrijwilligers aan de drankposten/oversteekplaatsen bereikte ik de hoge trap richting strand.

Na wat gevloek omdat ik weer over het strand moest en hierdoor vreesde van niet meer binnen de limiet te finishen, bereikte ik het zeil met 500 meter erop. De laatste keer naar boven in het mulle zand, de duinrug over en dan alles op alles richting eindmeet. Als "rode lantaarn" liep ik in 4u58m49s onder de finishboog door, nog net binnen de tijdslimiet van 5 uur!

Met Esther (knappe finish in 4u17m12s) nog wat nagepraat bij een lekker bordje stamppot met zuurkool en daarna moe maar tevreden teruggekeerd naar Burgh-Haamstede.

Op naar Bouillon!

Trail running in Schladming

Trail target

In 2010 ga ik (eindelijk!) La Bouillonnante lopen.

Tegen eind april van volgend jaar moet er op zijn minst 10 à 15 kilogram af en wil ik goed voorbereid aan de start van de 50 kilometer verschijnen.

Hossen in de bossen

Al gemerkt hoeveel natuurlopen er op de agenda hiernaast staan?

Mutant Switch

Enkele maanden geleden had ik reeds de beslissing genomen: na de marathon afscheid nemen van asfalt en beton en resoluut kiezen voor het off-road lopen. Hier en daar zal ik nog wel eens een vijf of tien kilometer op de weg meepikken als training of voor de fun. Maar voor de langere afstanden gaan we steevast op zoek naar boeiende en avontuurlijke trailwedstrijden (zie hiernaast in "2009-2010").

Ondertussen zijn de "marathonwonden" bijna geheeld uit-gezonderd mijn linkergrote teen die toch nog serieus gevoelig blijft. Vanochtend geprobeerd van sokken en gesloten schoenen aan te trekken maar ik werd haast zot van het lastige gevoel. Dat wordt dus de rest van de week verder op mijn sandalen, wat ik eigenlijk helemaal niet erg vind.

Afbouwen nabij Hapert

Vanmiddag kwamen we terug thuis van ons korte verblijf in Het Vennenbos nabij het nederlandse Hapert.

Donderdag om zeven uur 's morgens de deur uit voor een ontspannen loop van acht kilometer. Aanvankelijk was ik van plan om een aantal toertjes op het asfalt van het bungalowpark te doen, totdat ik plots een doorgang ontdekte naar een nabijgelegen bos met zachte wandelpaden. Uiteraard geen moment getwijfeld en gekozen voor de frisse lucht en de stilte van de natuur. Qua snelheid bleef het aan de lage kant, maar mijn hartslag zonder problemen onder controle kunnen houden.

Rube en Lars ontpopten zich tijdens deze midweek alvast tot volwaardige trailrunners...

Trail Tips from Buzz

"A technical descent separates the real trail runners from the road runners."

(Buzz Burrell)

Slow Mutant

Ik zal me erbij moeten neerleggen: een goede afstandsloper op de weg met een ideale snelheid zal ik nooit worden. Mijn geblokte korte benen zijn daar niet voor gemaakt.

Ook het lopen op de weg ben ik meer dan beu: het gaat niet vooruit, is ultra-eentonig en niet bijster interessant meer. Wanneer ik echter off-road ga, dat is pas echt genieten en kan ik blijven lopen (aan een tamelijk goede snelheid). Bovendien moet je tijdens het lopen in de natuur constant gefocust blijven. Eén keer ben ik serieus gestruikeld over een boomwortel omdat ik er op dat moment met mijn gedachten niet bij was. Dankzij de snelle reactie (en mijn trailschoenen!) bleef de schade beperkt tot vuile loopkledij.

Na de marathon toch maar eens serieus gaan nadenken over trailrunning.

Diosaz 17 raid

Na het werk nog even bij Decathlon binnen om deze Quechua raid-rugzak te gaan halen. Ik had nog een kortingsbon van zes euro - dankzij het verzamelen van punten op mijn klantenkaart - dus die kwam hiervoor goed van pas.

Eerst goed gekeken en vergeleken: de Diosaz 10 bleek praktisch en compact, maar viel qua opbergruimte iets te klein uit. De Diosaz 27 bleek dan weer veel te groot.

Uiteindelijk dan maar gekozen voor het model tussenin. De Diosaz 17 raid bezit naast voldoende opbergruimte twee handige zakjes met ritsen aan de buikriem, een uitbreidbaar buitenvak voor eventueel een fietshelm, een waterzak van twee liter, een handige regenhoes en een borstriem met ingewerkt noodfluitje. De rugzak sluit heel goed aan op het lichaam zodat er weinig mogelijkheid is tot schuiven of bewegen.

Nu zondag ga ik hem testen tijdens mijn eerste dertiger. Indien de Quechua-waterzak te wensen overlaat - wat ik betwijfel - kan deze nog altijd vervangen worden door een exemplaar van Camelbak.

Vijf kilometer vleugeltest

Normaalgezien stond vanochtend een vetloop van 60 minuten op het programma, maar met nog twee paar trailschoenen te testen, koos ik voor een vijfkilometertest rond het ford van Walem.

Het weer zag er niet bijster schitterend uit (veel wind en af en toe een spatje regen), maar toen ik de kevlar-snelveters van de knalrode Salomon XT Wings opspande, kon niets me meer tegen houden.

Het stukje fietspad tot aan het fort werd zonder problemen gelopen. Na een vijftal minuten begon de echte test: het bospad rond het fort. Deze trailschoenen bleken moeiteloos elk niveauverschil aan te kunnen, zweefden bijna over de modder en bleven zalig stabiel tijdens de ganse loop. Ook toen ik na het bospad via de veldweg op de keiharde betonbaan terechtkwam, leken de schoenen zich aan te passen aan deze verschrikkelijke ondergrond.

Salomon XT Wings: BELIEVE THE HYPE!

En français, s.v.p.

Gisterenmiddag bezocht ik in Antwerpen mijn favoriete tijdschriftenshop op zoek naar de nieuwe amerikaanse Runner's World. Daarna zocht ik nog naar de Trail Runner - eveneens uit de VS - maar dit magazine was helaas nog altijd niet in voorraad en ik vrees dat het in de toekomst hier ook niet meer in de rekken zal verschijnen. Gelukkig kan ik hun back-issues nabestellen via de website.

Op zoek naar een gelijkaardig blad viel mijn oog op het franse Esprit Trail. Ik twijfelde eerst om het mee te nemen want op de schoolbanken in een ultraver verleden bleek de franse taal voor mij een waar mysterie. Gelukkig kon/kan ik het tamelijk goed lezen. De prachtige foto's en de goed geschreven artikels wonnen het uiteindelijk van de prijs (5,35 euro).