Marathon memories

Vandaag zat de First Foto Factory cd-rom met deze marathonfoto in onze brievenbus.

Post-marathon

Lichamelijke schade na de prestatie van zondag blijft (tot op heden) redelijk beperkt. Buiten wat schuurplekjes her en der, een gevoelige linkergrote teen (inlusief nagel) en lichtstijve knieën heb ik bijlange niet te klagen. "Pain is temporary, pride is forever" en daar ben ik het volledig mee eens.

Had ik achteraf beschouwd sneller kunnen lopen? Misschien wel, maar dan ook het risico lopen van vroegtijdig uitgeblust te raken of (erger nog) te verkrampen? Liever niet.

Heb ik verstandig en gedoseerd gelopen voor mijn eerste marathon? Zeker wel, gezien de man met zijn hamer op geen enkele kilometer mijn pad heeft gekruist en ik na de finish niet totaal uitgeput op de Grote Markt ben moeten gaan zitten.

Is de marathon voor herhaling vatbaar? Niet voor direct, maar wie weet in de toekomst...

Mijn mooie marathonfinish kan je aanschouwen op dit filmpje.

42,195 kilometer

Na een goed nachtje slapen (zonder zenuwen), stond ik zondagochtend om zes uur op om eerst uitgebreid te ontbijten, nog eens alles te checken en voldoende naar het toilet te gaan. Ik keek eens naar buiten en het regende pijpestelen. Geen ideaal loopweer in ieder geval.

Rond zeven uur met de wagen richting Linkeroever waar ik rond half acht al arriveerde aan de bijna verlaten Park & Ride. Nog even in de auto gewacht omdat het tamelijk hard regende en dan met de sportzak richting tramterminus.

Tot vlak voor de start hield ik mijn sweater met kap aan want het bleef maar gieten en gieten. Iets na half tien kwam de marathonmassa in beweging en begonnen we aan onze eerste kilometers tot aan de Waaslandtunnel. Door de spanning sprong mijn Polar al direct serieus de hoogte in, hoewel ik helemaal niet snel van start was gegaan.

De oude vertrouwde "konijnenpijp" liep ik rustig door, met in het achterhoofd dat er nog vele kilometers zouden volgen. David had me op voorhand gezegd dat ik de eerste vijf kilometer met de handrem op diende te lopen en dat deed ik dan ook. De hartslag begon op niveau te komen en via de kaaien liepen we richting Wilrijk. Gelukkig hield het op met regenen op een paar druppels na.

Organisatorisch was het echt super: voldoende voorraden aan de drankposten en aan elk kruispunt hield de politie het verkeer tegen. Ook in de verschillende wijken volop aanmoedigingen van onbekende enthousiaste mensen.

Rond kilometer 16 (ter hoogte van het Schoonselhof Wilrijk) een minuutje gestopt voor een plas langs de kant. Aan elke drankpost sportdrank en/of water gedronken, een stukje banaan en/of sportreep naar binnen gespeeld. Het ging allemaal heel goed en de kilometers stapelden zich op.

Rond kilometer 32 (aan de ingang van het Rivierenhof Deurne) nogmaals een minuutje gestopt voor een plas langs de kant. Het gevreesde 35-punt en tevens een drankpost werd gepasseerd en dan richting Sportpaleis. Mentaal was ik nog altijd in orde wat bleek uit het maken van korte rekensommetjes en eindtijdschattingen.

Aan kilometer 38 (Slachthuislaan) passeerde ik een loper die al vloekend wandelde. Blijkbaar had hij last van een kramp want het lopen lukte niet meer. Over de kasseien (auw auw auw) van den Dam bereikte ik de Italiëlei en vervolgde mijn weg via de Paardenmarkt. Het einde begon nu echt in zicht te komen.

Rond kilometer 41 sloeg ik mijn linkervoet om, maar slaagde er gelukkig in vliegensvlug te herstellen. Een politieagent moedigde me aan en zei me dat ik nog een dikke kilometer voor de boeg had. Op de kaaien kwam het Steen in het vizier. Ongelooflijk, ik ging het halen! De kasseien van de Suikerrui voelde ik bijna niet meer want achter de hoek lag de Grote Markt.

Met de armen in de lucht, de blik vooruit (voor de foto) en een luide "YES!" liep ik over de finishmat in 5 UUR 10 MINUTEN en 8 SECONDEN (exacte nettotijd). Een lid van de Antwerpse Snorrenclub hing een prachtige medaille rond mijn nek en feliciteerde me met mijn prestatie.

In de finishzone op de Groenplaats trok ik mijn marathon finisher t-shirt aan, hing zo fier als een gieter de medaille rond mijn nek en wandelde met de sportzak richting premetrostation. Ondertussen nog een flesje water, banaan en een pakje rozijnenkoeken naar binnen gespeeld. Tram 2 bracht me snel terug naar Linkeroever waar ik mijn sweater terugvond in de struiken aan de startzone. Op zoek naar Sarah en Rube. Zij stonden ter hoogte van de 10 miles-finish. Efkes de emoties de vrije loop gelaten en mama en zoon een dikke knuffel gegeven terwijl de traantjes uit mijn ogen vloeiden.

Met Rube daarna nog even in de expotent gewandeld (op zoek naar gratis gadgets), hem zijn gangen laten gaan op het springkasteel en een ijslolly getrakteerd. Terwijl ik nipte van mijn gratis "Bolleke", kwamen de eerste deelnemers van de 10 Miles over de eindmeet.

David en zijn werkmakkers nog even gaan feliciteren met hun 16 kilometerprestatie en stilletjesaan werd het tijd om richting huiswaarts te trekken want ik begon de vermoeidheid te voelen.

Thuis na een kort badje nog driekwart pizza hawaï, een megapak zoute stokjes, cola en water verorberd en rond tien uur tevreden maar - toch een beetje - moe gaan slapen.

YES! YES! YES!

I DID IT!

Achter dit toetsenbord zit een tevreden marathonloper!

Een uitgebreid verslag volgt nog in de loop van de week.

Check

Gisteren rond drie uur mijn nummer en t-shirt gaan halen op Linkeroever. Vandaag alles in orde brengen, nakijken en klaar leggen voor de grote dag morgen.

De zenuwen zijn ondertussen ook al deftig gespannen.

Watch out for this "Buff runner"

Mijn "marathon-Buffje" op 26 april.

Countdown to Armageddon ...

... en twijfels over het gebruik van de Mizuno Wave Rider loopschoenen tijdens de marathon.

Af en toe controleer ik mijn zolen op slijtage en eergisteren deed ik een verbijsterende ontdekking. Ter hoogte van de "Smoothride"-verbindingen tussen voor-voet en hiel) vertonen beide zolen ernstige scheuren zodat de uiteinden van de plastic bruggen al serieus afgesleten zijn. Op 26 april zou dit onderweg wel eens voor deftige problemen kunnen zorgen.

Het zekere voor het onzekere nemen en gelukkig heb ik mijn - goed ingelopen - Mizuno Inspire's nog. Ze beschikken trouwens over iets meer demping en stabiliteit dan de Riders wat zeker en vast meegenomen is tijdens de lange tijd dat ik zal vertoeven op asfalt en beton.

Four Eight Seven

487

mijn marathonnummer op zondag 26 april

Weapons of choice on judgment day

• Mizuno Wave Rider loopschoenen
• Wit loopshirt (tegen de zon) met lange mouwen
• Korte tight
• X-socks
• Zonnebril
• Buff
• Loopriem met plaats voor 1 grote fles en wat energierepen
• Handheld bottle die ik (bij vermoeidheid) in de loopriem kan steken
• Hartslagmeter

Grensverleggend lopen

"Can you endure?" (The North Face)

"Yes, we can!" (Barack Obama)

Vanochtend mijn eerste "dertiger" gelopen. Op het einde kon ik gerust nog vijf kilometer erbij lopen, wat wil zeggen dat er gedoseerd gelopen werd en ik niet stikkapot op het einde zat. Rond de middag nog naar zee gereden om frisse lucht bij te tanken. Ver heb we - gelukkig - niet gewandeld want ik voelde het een beetje in de benen.

Mutant Belief

Nog 40 dagen en het is zover. Erin blijven geloven en proberen de finish te halen op 26 april.

Mutant doubts

Het hoofd is voor 85% klaar voor de marathon, maar ik twijfel eraan of het lichaam er ook klaar voor is. Ik mag dan wel al enkele 25'ers achter de kiezen hebben, mijn lijf en leden blijven geregeld protesteren. Hoewel ik moet toegeven dat ik weinig last heb ondervonden na de 25 kilometer van afgelopen zondag. Aangezien ik van het begin tot nu slechts twee kilo kwijt ben, vrees ik dat het pijn zal doen op 26 april.

Zestig

Nog 60 dagen tot 26 april...

De laatste maanden

Het probleem met de stijve knieën blijkt dan toch nog niet helemaal van de baan te zijn. Dit mocht ik afgelopen zondagmiddag nog maar eens ondervinden tijdens mijn lange duurloop (16 km) langs de Nete. Echt pijn doet het niet, maar die stijfheid is soms niet te harden.

Wanneer ik mijn loopschema van de afgelopen weken er dan bijneem, kom ik tot de conclusie dat er bitter weinig en zeer onregelmatig gelopen is. Als er niet dringend actie gaat ondernomen worden, gaat mijn eerste marathon faliekant aflopen.

Het is nog niet te laat, maar wel de hoogste tijd.

Dichtbij

Nog tachtig dagen tot de marathon...

Honderd

Vandaag is het nog welgeteld 100 dagen tot de marathon van Antwerpen. En er is nog heel veel werk aan de winkel...

Coach Letman

Gezien de Antwerp Marathon met rasse schreden dichterbij begint te komen en er nog maar weinig tot niet gelopen werd, heb ik gisteren in de loop van de dag het een en ander via mail besproken met David. Aan de hand van zijn marathonervaring heeft hij een loopschema doorgestuurd en zal hij er de komende maanden nauwgezet op toezien of ik daadwerkelijk loop. Op zijn aanraden heb ik ook een afspraak gemaakt met SPM in Deurne voor een inspanningstest. Deze test zal plaatshebben op 12 november om kwart voor negen 's morgens.

Geloof het of niet, ik ben (eindelijk) gestart!

No Way Back

De twijfels liggen nu definitief overboord.

Op 26 april 2009 loop ik de marathon in Antwerpen.

En dan komt weer die twijfel om de hoek loeren...

Waarom waarom waarom toch?

Waarom moeten twee evenementen waaraan ik in 2009 graag zou willen deelnemen op dezelfde dag vallen? Het is niet eerlijk! En voor een weegschaal zoals ik is het altijd twijfelen, twijfelen en nog eens twijfelen. Uiteindelijk zal ik toch een keuze moeten maken tussen La Bouillonnante en de Antwerp Marathon.

Mutant Future

Vandaag

Sarah en ik 9 jaar samen!

Na afgelopen zondag ben ik eindelijk tot de definitieve beslissing gekomen om op 26 april 2009 te proberen mijn eerste marathon tot een goed einde te brengen.

Den deezen zal :

1. regelmatiger moeten gaan lopen
   
2. gedisciplineerder gaan lopen volgens schema
   
3. de hartslagmeter eindelijk serieus beginnen gebruiken
   
4. 7 tot 8 uren per nacht trachten te slapen
   
5. beter letten op de voeding (vooral dat buikje moet weg - zie foto's DDM)
   
6. serieus wat gewicht moeten verliezen want 94 kg voor 1m84 is echt TE ZWAAR !