Vrijdagavond om 19u30 klonk het startschot voor de 10 kilometer strandloop van Heist. De wind stond goed en het weer (niet te warm) bleek ideaal om te lopen. De eerste meters ploeteren door het losse zand, daarna gelukkig het stevige strand met af en toe een deftig plaske. David was rap vertrokken en al vlug uit mijn zicht verdwenen. Na een goede kilometer merkte ik dat ik te snel van start was gegaan en minderde vaart om controle over mijn ademhaling te krijgen. Op 2,5 kilometer draaiden de deelnemers van de 5 kilometer al terug richting finish. Wij moesten er nog 2,5 bij doen alvorens ons keerpunt te bereiken. Daar nam ik een bekertje water, spoelde mijn mond, nam een paar korte slokjes en liep de weg terug richting eindstreep.
De laatste golfbrekers waren echte dijbeenbrekers en ik had moeite om erover te geraken. Vooral de beperkte training van de afgelopen weken eiste nu zijn tol. De laatste meters opnieuw door dat losse zand en dankzij de aanmoedigingen van onze supporters haalde ik nog even alles uit de kast. De eindtijd op mijn chrono bedroeg 01:01:58. Net niet binnen het uur, maar toch nog redelijk goed gelopen.
Zaterdagmiddag rond kwart voor twee arriveerde ik in Wuustwezel. Het was prachtig weer en er was al veel volk op de been voor de Sterke Peer Triatlon. Om twee uur kwamen we samen op de parking aan de ingang van het evenement. Nadat we bijna compleet waren, begaven we ons naar de inschrijvingstent waar de startnummers voor de vier Cernum-teams klaar lagen. Nog enkele instructies over de wisselzones en wie wat doet en dan sito presto naar het water voor het zwemonderdeel. Gelukkig had ik mijn zwembroek reeds thuis aangetrokken zodat ik vliegensvlug klaar was en naar de start kon lopen. De eerste stapjes in het water voelden fris aan, maar een beetje inzwemmen bleek te helpen. Rond tien na drie gingen we van start voor 500 meter zwemmen in open water. Ik koos resoluut om vanaf het begin schoolslag te zwemmen omdat ik crawl nooit lang heb kunnen volhouden. Blijkbaar deelden andere zwemmers/zwemsters ook deze mening. We waren nog maar net vertrokken of er raakte al iemand serieus (te hard van start gegaan?) in de problemen. Hij werd door een begeleidend bootje uit het water gevist. De temperatuur van het water varieerde van aangenaam warm tot vrij koud.
Na de laatste boei moesten we naar links zwemmen en kwam het einde in zicht. Ik bleef zwemmen tot ik er zeker van was dat ik de bodem onder mijn voeten kon voelen. Al lopende in het losse zand en onder aanmoedingingen van de talrijke omstaanders bereikte ik de wisselzone waar ik mijn polsbandje aan mijn teamgenoot doorgaf. Hij vertrok op zijn beurt met de fiets voor een etappe van twintig kilometer. Ik keek op mijn chrono: 500 meter zwemmen in twintig minuten! Niet slecht voor iemand die sinds maart van dit jaar niet meer in open water had gezwommen.
Jammer genoeg ben ik niet tot het einde kunnen blijven. Ik wou Sarah en onze twee zonen niet al te lang alleen laten thuis. Toen ik omgekleed was, wandelde ik terug naar de inschrijvingstent en nam afscheid van David, Katleen en Jelle. Na een korte autorit draaide ik moe en tevreden rond vijf uur de Walemstraat in.
PS: op de foto zie je mijn genummerde zwemmersarm, meer foto's in een volgende post.
