Aflossingsmarathon en Antwerp 10 Miles

Zondagochtend pikte David mij om 8 uur op en reden we samen naar de Antwerpse linkeroever. We hadden al vlug een parkeerplaats dichtbij de start en aankomst gevonden. Alvorens ik zou beginnen aan de tien mijl, ging ik eerst nog 5 kilometer meelopen in één van de twee aflossingsteams van Cernum.

Om 10 uur vertrokken Geert en ik met bus nummer 3, gezien wij lopers nummer 3 waren in de aflossingsmarathon. Wel grappig dat dit onder deskundige politiebegeleiding gebeurde. We werden gedropt aan de Karel Oomsstraat (ter hoogte van zwembad Wezenberg) en moesten al lopend langs de Binnensingel de Parkweg in Deurne bereiken. Naar ons gevoel begon het al serieus warm te worden dus dat beloofde voor onderweg. Onze sporttassen werden in een bestelwagen geladen die ze dan zou vervoeren tot aan ons aankomstpunt. Nog wat gebabbeld met Geert en de eerste marathonlopers aanschouwd. Rond half twaalf rondde mijn ploegmaat Pascal zijn tien kilometer af en gaf hij mij het aflossingslint door.

Direct na het kruispunt links was daar al de put naar beneden. Dat begon al goed. De route langs de Binnensingel bood echter weinig schaduw. Nog een put, deze keer onder Berchem station (nu was er wel voldoende schaduw). De verkeerschaos was compleet want geen enkele automobilist mocht daar de baan op met als gevolg luid ergernisgetoeter van overal (of was dit om aan te moedigen?).

Laatste stukje nog de brug aan Hof Ter Lo omhoog tot in het midden en dan rechtsaf de Parkweg in, waar flesjes water stonden te wachten voor het aflossingspunt. Ik gaf mijn lint door aan de andere Geert (ook van Cernum) zodat hij kon beginnen aan zijn 10 km-onderdeel. Mijn tijd (ergens rond de 30 minuten) was zeker niet slecht, gezien ik slechts aan het "opwarmen" was voor de tien mijl.

Eerst nog de chip laten verwijderen en dan op zoek naar mijn sporttas. Alle tassen lagen bij elkaar gestapeld aan de zijkant van het parcours, maar ik kon de mijne nergens vinden! Ik ben zo vlug mogelijk mijn licht gaan opsteken bij iemand van de organisatie en deze vriendelijke "Asics"-jongedame belde onmiddellijk naar verzamelpunt Groenplaats om te informeren. Mijn tas zou zowiezo daar arriveren, alleen wist ze niet te zeggen rond welk uur. Een klein beetje ongerustheid begon ik te voelen, want mijn startnummer voor de Ten Miles, mijn portefeuille en reservekleding zaten in die tas.

Onze bus wachtte op de brug en bracht ons (opnieuw onder deskundige politiebegeleiding) naar verzamelpunt Groenplaats. Daar aangekomen ben ik onmiddellijk gaan informeren bij de sporttassenplaats. Maar daar konden ze enkel melden dat zij voorlopig enkel de sporttassen van de marathonlopers bij zich hadden en dat die van de aflossingslopers nog konden arriveren. Wanneer dat was, wisten zij ook niet. Met Geert en een andere loper ben ik dan nog even op een terras iets gaan drinken in afwachting van het arriveren van de bestelwagens. Ook nog eens gaan informeren bij de hoofdverantwoordelijke daar op de Groenplaats en zij kon me vertellen dat er een bestelwagen zou arriveren binnen de tien minuten. Een kwartiertje later arriveerde het grijze busje en werden er overgebleven tassen uitgeladen. Maar mijn sporttas zat er wederom niet bij.

De ongerustheid begon nu grotere vormen aan te nemen maar ik bleef eigenlijk zeer kalm. Mijn gsm had ik thuis gelaten en geld had ik ook niet op zak. Geert zat er trouwens ook serieus mee in en hij bleef nog een hele tijd daar op de Groenplaats (thanx Geert!). Mijn afspraak aan de tent van het havenbedrijf - die zich vlak naast die Cernum bevond - was om 14 uur, maar rond die tijd ging ik nog een laatste keer op de Groenplaats informeren naar mijn sporttas terwijl Geert al met de ondergrondse tram vertrok richting linkeroever.

Zonder sporttas arriveerde ik op linkeroever en jogde de afstand van het premetrostation tot aan de tent van het havenbedrijf. Daar aangekomen was het ondertussen al 14u20 en de Ten Miles gingen om 15u van start! Al die tijd had ik enkel maar gedronken en sinds mijn ontbijt niets meer gegeten (mijn pasta zat in de sporttas) Eerst stelde men mij voor van een nummer te gebruiken van een loper die niet was komen opdagen, maar dan zou ik onder zijn naam finishen en dat wou ik niet. Ik ging opgeven want ik maakte me teveel zorgen over mijn portefeuille enzo.

Maar plots voelde ik weer de moed om wel deel te nemen. Ik moest en zou meedoen en wou dit niet missen. Naar de grote tent dan maar, want toen ik afgelopen vrijdag mijn nummer in de namiddag ging afhalen had ik daar een soort van problemenloket gezien. Ondertussen was het al half drie geworden, dus de spanning vermenigvuldigde zich met de minuut. Ik deed heel de uitleg aan een begripvolle jongedame. Zij zocht mijn naam en verloren nummer (3141) op haar laptop. Ik diende een nieuw inschrijvingsformulier in te vullen en er werd mij een nieuwe nummer en chip toegekend onder mijn naam (dankuwel moderne techniek!). De jongedame vroeg wel indien ik mijn tas zou terugvinden, ik dan het oude nummer en de chip terug zou afgeven. Dat noem ik nog eens een goede organisatie!

In zeven haasten terug naar onze tent, chip aan mijn schoenveter en werd door Nadia - de echtgenote van Geert - nummer 18467 op mijn loopshirt vastgemaakt. Ondertussen waren Sarah, Rube, Katleen en Jelle gearriveerd. Lichte paniek natuurlijk want in mijn portefeuille zaten mijn bankkaarten, rijbewijs, busabonnement en identiteitskaart. Sarah probeerde onmiddellijk te bellen om de bankkaarten te laten blokkeren maar dit lukte niet zo best. Ondertussen was het kwart voor drie en de massa aan de start groeide gestaag aan. Om tien voor drie zocht ik een plaatsje tussen de vele lopers.

Om 15 uur klonk het startschot, maar het duurde nog een vijftal minuten vooraleer de massa echt in beweging kwam. Ik probeerde me te concentreren op de tien mijl en al snel vergat ik de sporttasperikelen. Het was nog warmer geworden en ik was blij van de waterpost te zien op 5 kilometer. Ik liep aan een rustig tempo (vanwege de warmte) en aan de waterbedeling wandelde ik een minuut of twee terwijl ik kalm slokjes water dronk. Flesje weg en opnieuw lopen.

De eerste keer door de Waaslandtunnel: terwijl wij afdaalden, kwamen de koplopers van de Ten Miles al terug in tegenovergestelde richting naar boven richting eindstreep. Het afdalen ging goed, maar naar boven klimmen in de "Konijnenpijp" bleek toch niet evident en ik voelde het serieus in mijn dijbeenspieren. Constant spookte in mijn achterhoofd de gedachte "Moet ik hier straks nog eens door? Help!"

Op de Italiëlei ter hoogte van het 10km-punt stond gelukkig opnieuw een drankpost. Ik nam dit keer twee flesjes: 1 dronk ik al wandelend met korte slokjes leeg en het andere hield ik nog gesloten in mijn hand terwijl ik opnieuw begon te lopen. Tot de aankomst was er nu geen waterbedeling meer en ik nam het zekere voor het onzekere. Via de Jezusstraat liepen we door via de Meir. Daarna langs de Groenplaats - waar ik zag dat ondertussen de sporttassentent al afgebroken was - en zo via de Oude Koornmarkt richting Grote Markt . Veel aanmoedigingen en sfeer zorgden ervoor dat je bleef lopen. Een stukje kaaien op en dan via de Brouwersvliet richting Ankerrui. Na een verfrissende douche door de brandweer, bereikte ik opnieuw de ingang van de Waaslandtunnel. Naar beneden alles ok, maar naar boven - met het licht aan het einde van de tunnel in zicht - was nu nog zwaarder. Terug op linkeroever bereikte ik in een tijd van 2u 08min 30sec (chiptijd) de finish.

Ondertussen had Sarah gelukkig mijn sporttas met alles erin kunnen ophalen in de grote tent. Er bleek met een bestelwagen vol tassen iets mis zijn gegaan tijdens de aflossingsmarathon. Na mijn finish onmiddellijk de aangeboden sportdrank en koek (eindelijk eten!) naar binnen gespeeld, mijn medaille in ontvangst genomen, de chip laten verwijderen van mijn loopschoen en rustig uitgewandeld naar onze tent. Opgelucht zag ik daar mijn rode tas al van ver staan. Het oorspronkelijke nummer 3141 samen met de chip heb ik daarna zoals beloofd gaan inleveren aan de organisatie.

Tien mijl in meer dan twee uur... Niet echt een supertijd, maar ondanks de warmte, het weinige eten en de onvoorziene stress geen slechte prestatie. En niet te vergeten: ik had die vijf kilometer aflossing al mee te dragen. Volgend jaar zal deze tijd zonder twijfel zeker verbeterd worden en dat vind ik op zich ook al positief.

Op naar de 20 km door Brussel in mei!