Never change a winning team

Gisterenavond opnieuw mijn oude ingelopen - maar nog niet versleten - rode Nimbussen aangetrokken en rustig in de wijk gaan lopen gedurende veertig minuten. Onderweg dacht ik af en toe aan de gevreesde kniepijn die me te wachten stond, maar de stijfheid bleef weg!

Nu ik er over nadenk, zou het inderdaad wel eens kunnen kloppen. Toen ik de Asics droeg geen enkel moment die stijve pijn tijdens de lange duurlopen. Pas toen ik een ander paar loopschoenen (niet de XT Wings) dan de Nimbussen probeerde, begon langzaam de miserie.

Gelukkig heb ik destijds twee paar aangeschaft waarvan het tweede (blauw-witte) paar nog niet veel kilometers op de teller heeft staan.

Damn knees!

Vanmiddag mooi weer, tijd om te lopen. Twaalf kilometer stonden er op het programma, dus dat viel allemaal goed mee buiten mijn knieën gerekend.

Rond kilometer vier begon de verstijving weer en verliepen de volgende vier moeizaam en lastig. Daarna ebde de stramheid weg en liep ik de afstand uit.

Nu ik hier aan deze post werk, zit die verdoemde stramheid opnieuw in de knieën.

Van cher ami tot in de knie

Momenteel zijn de stijve kniekes van afgelopen zondag al terug in orde en kan ik terug deftig de trap op en af. Eigenaardig dat dit nog altijd blijft duren. De rest van het lichaam geraakt helemaal afgesteld op het lopen behalve mijn twee been-scharnieren.

Stramme kniekes

Langzaam maar zeker begint mijn lichaam ingesteld te raken op de loopsessies: geen stijve rug- en heuppijn meer, bijna tot geen last meer in enkels en scheenbenen.

Enkel mijn knieën slagen er maar niet in om aan de inspanningen te wennen. Gelukkig gaat het enkel om te strakke spieren rondom mijn kniegewrichten, dus niet al te erg buiten af en toe serieus wat spierpijn achteraf. Het zal op termijn wel beteren zekers?