Ik ben opgegroeid in de jaren 70 en 80 met de platenspeler van mijn ouders. Daarop werden destijds singletjes van allerlei genres gelegd en als kleine dreumes zong ik die dan luidkeels mee (dikwijls met een eigen tekst dan hetgeen gezongen werd).Maar er is 1 moment dat ik me nog heel goed herinner: het ogenblik waarop ik verliefd werd op de Motownsound. Ondertussen was ik al 17 jaar geworden en snuisterde door de 45t-collectie van mijn ouders, toen plots mijn oog op "Tears Of A Clown" van Smokey Robinson & The Miracles viel. Hoe het kwam, kan ik tot op de dag van vandaag nog altijd niet verklaren maar het Tamla Motown logo intrigeerde me.
Op mijn kamer zette ik de naald op de groef en de eerste tonen klonken uit de luidsprekers. Dat ritme, die zware typische Motownbass, de hemelse stem van Smokey, de tragische songtekst: dit nummer was (en is nog altijd) AF. Ik speelde daarna de B-kant "I Second That Emotion" en ook dat nummer was een streling voor mijn oren.
Het plaatje bleek van mijn ma te zijn en ik mocht het hebben indien er zorg voor gedragen werd. Telkens wanneer ik dit plaatje uit mijn kast haal, denk ik vaak terug aan dat moment. Merci, ma!
