Om half negen vanochtend stapte ik de bewegingskliniek in Deurne binnen. Om kwart voor negen had ik een afspraak gepland voor een uitgebreide inspanningstest op de loopband. Na een kort infogesprek, werd ik gewogen, gemeten en getest.
Alvorens ik op de loopband van start kon gaan, plakte dr. Claire Sneyers mijn bovenlijf vol met elektroden, kreeg ik een hsm-borstband om en werd een soort van zuurstofmasker voor mijn mond geplaatst. Een korte bloedprik in mijn linkermiddelvinger en ik kon van start gaan gedurende 3 minuten aan een tempo van 8 kilometer per uur terwijl alles op computer werd geregistreerd. Daarna stoppen en opnieuw een bloedprik. De snelheid werd opgevoerd tot 10 kilometer per uur en wederom gedurende 3 minuten. Stoppen en nogmaals een bloedprik. De loopsnelheid steeg naar 12 kilometer per uur gedurende 3 minuten en voor mij begon het al een klein beetje lastig te worden. Loopband stop, nog een bloedprik en dan 3 minuten aan een snelheid van 14 kilometer per uur (ja hallo, dat was rap!). Ik slaagde erin om ook deze 3 minuten tot een redelijk goed einde te brengen maar de verzuring bleek echter al compleet en daarmee was de test afgelopen. Nog even uitwandelen om de hartslag te laten zakken en ik mocht gaan douchen terwijl mijn rapport werd samengesteld.
Uit de resultaten kon dr. Sneyers besluiten dat de marathon eind april voor mij zeker een haalbare kaart zou zijn. Er kon volgens haar nog wel wat gewicht af, een goede vijf à zes kilo, zeker te realiseren en ideaal voor meer zuurstofopname. Voor de rest diende ik goed en regelmatig te blijven trainen en ZEER BELANGRIJK blessurevrij te blijven!
The rest is up to me and you, coach ;O)
2 opmerkingen:
Gaan met die banaan dus!
Oh nee, die verveldende test! Maar goed dat je het gedaan hebt. Nu weet je tenminste waar je staat.
En wat die RS200 betreft: goed toestel. Ik train er al een paar jaar mee.
Een reactie posten