42,195 kilometer

Na een goed nachtje slapen (zonder zenuwen), stond ik zondagochtend om zes uur op om eerst uitgebreid te ontbijten, nog eens alles te checken en voldoende naar het toilet te gaan. Ik keek eens naar buiten en het regende pijpestelen. Geen ideaal loopweer in ieder geval.

Rond zeven uur met de wagen richting Linkeroever waar ik rond half acht al arriveerde aan de bijna verlaten Park & Ride. Nog even in de auto gewacht omdat het tamelijk hard regende en dan met de sportzak richting tramterminus.

Tot vlak voor de start hield ik mijn sweater met kap aan want het bleef maar gieten en gieten. Iets na half tien kwam de marathonmassa in beweging en begonnen we aan onze eerste kilometers tot aan de Waaslandtunnel. Door de spanning sprong mijn Polar al direct serieus de hoogte in, hoewel ik helemaal niet snel van start was gegaan.

De oude vertrouwde "konijnenpijp" liep ik rustig door, met in het achterhoofd dat er nog vele kilometers zouden volgen. David had me op voorhand gezegd dat ik de eerste vijf kilometer met de handrem op diende te lopen en dat deed ik dan ook. De hartslag begon op niveau te komen en via de kaaien liepen we richting Wilrijk. Gelukkig hield het op met regenen op een paar druppels na.

Organisatorisch was het echt super: voldoende voorraden aan de drankposten en aan elk kruispunt hield de politie het verkeer tegen. Ook in de verschillende wijken volop aanmoedigingen van onbekende enthousiaste mensen.

Rond kilometer 16 (ter hoogte van het Schoonselhof Wilrijk) een minuutje gestopt voor een plas langs de kant. Aan elke drankpost sportdrank en/of water gedronken, een stukje banaan en/of sportreep naar binnen gespeeld. Het ging allemaal heel goed en de kilometers stapelden zich op.

Rond kilometer 32 (aan de ingang van het Rivierenhof Deurne) nogmaals een minuutje gestopt voor een plas langs de kant. Het gevreesde 35-punt en tevens een drankpost werd gepasseerd en dan richting Sportpaleis. Mentaal was ik nog altijd in orde wat bleek uit het maken van korte rekensommetjes en eindtijdschattingen.

Aan kilometer 38 (Slachthuislaan) passeerde ik een loper die al vloekend wandelde. Blijkbaar had hij last van een kramp want het lopen lukte niet meer. Over de kasseien (auw auw auw) van den Dam bereikte ik de Italiëlei en vervolgde mijn weg via de Paardenmarkt. Het einde begon nu echt in zicht te komen.

Rond kilometer 41 sloeg ik mijn linkervoet om, maar slaagde er gelukkig in vliegensvlug te herstellen. Een politieagent moedigde me aan en zei me dat ik nog een dikke kilometer voor de boeg had. Op de kaaien kwam het Steen in het vizier. Ongelooflijk, ik ging het halen! De kasseien van de Suikerrui voelde ik bijna niet meer want achter de hoek lag de Grote Markt.

Met de armen in de lucht, de blik vooruit (voor de foto) en een luide "YES!" liep ik over de finishmat in 5 UUR 10 MINUTEN en 8 SECONDEN (exacte nettotijd). Een lid van de Antwerpse Snorrenclub hing een prachtige medaille rond mijn nek en feliciteerde me met mijn prestatie.

In de finishzone op de Groenplaats trok ik mijn marathon finisher t-shirt aan, hing zo fier als een gieter de medaille rond mijn nek en wandelde met de sportzak richting premetrostation. Ondertussen nog een flesje water, banaan en een pakje rozijnenkoeken naar binnen gespeeld. Tram 2 bracht me snel terug naar Linkeroever waar ik mijn sweater terugvond in de struiken aan de startzone. Op zoek naar Sarah en Rube. Zij stonden ter hoogte van de 10 miles-finish. Efkes de emoties de vrije loop gelaten en mama en zoon een dikke knuffel gegeven terwijl de traantjes uit mijn ogen vloeiden.

Met Rube daarna nog even in de expotent gewandeld (op zoek naar gratis gadgets), hem zijn gangen laten gaan op het springkasteel en een ijslolly getrakteerd. Terwijl ik nipte van mijn gratis "Bolleke", kwamen de eerste deelnemers van de 10 Miles over de eindmeet.

David en zijn werkmakkers nog even gaan feliciteren met hun 16 kilometerprestatie en stilletjesaan werd het tijd om richting huiswaarts te trekken want ik begon de vermoeidheid te voelen.

Thuis na een kort badje nog driekwart pizza hawaï, een megapak zoute stokjes, cola en water verorberd en rond tien uur tevreden maar - toch een beetje - moe gaan slapen.