Mijn grootste fan

In de late namiddag heb ik mijn Mizuno-trailschoenen aangetrokken en ben ik nog eens mijn favoriete loopparcours gaan verkennen in de Hondsbossen van Sint-Katelijne-Waver. Door het wisselvallige weer van de afgelopen dagen was het op sommige plekken een deftig slijkbad zodat het goed opletten was hoe en waar te lopen, ideaal dus.

Ik ben ditmaal (gelukkig) geen honden tegengekomen, enkel in het begin een jonge natuurfotograaf gewapend en beladen met genoeg fotomateriaal. Tijdens het uur daarna in de prachtige natuur kwam ik niemand meer tegen. ZALIG die stilte, genieten van de rust en van het traillopen.

Na een minuut of vijftig kreeg ik telefoon van Sarah. Zij had met haar mama en onze twee zonen haar grootmoeder bezocht in het rusthuis dat zich vlakbij de Hondsbossen bevindt. Tijd om een beetje tempo te maken tot aan de uitgang van het natuurgebied. Daarna nog een beetje uitlopen en drinken door de woonwijk en toen ik de grote baan bereikte stonden in de verte mijn fans al op me te wachten. Onze Rube kwam met open armen naar mij toe gelopen. Best grappig, het leek precies alsof ik de finishlijn van een ultramarathon (invloed van Karno?) bereikte. Rube sprong in mijn armen en we grepen elkaar stevig vast: hij had mij een volledig uur moeten missen!